Verkoop de Europese ziel niet aan Rusland en het Syrië van Assad
Als de oorlog in Syrië gestreden is, hoopt Rusland dat het Westen de wederopbouw van Syrië wel zal bekostigen, omdat het last heeft van schuldgevoel en vluchtelingen. Maar zolang massamoordenaar Assad of diens bondgenoten aan de macht zijn, is westerse hulp verspilling en erger. Is er geen alternatief? Breng dan de moed op om niets te doen, zegt arabist en oud-diplomaat Marcel Kurpershoek.
Assad en Poetin vorig jaar op Russische militaire basis in Syrië. Foto Kremlin.ru
door Marcel Kurpershoek
Twee weken geleden werd Raed Fares in zijn auto doorzeefd met kogels. De man van Radio Fresh − het laatste baken van licht, vrijheid, humor en redelijkheid in de Syrische provincie Idlib. Begonnen als kind van de Arabische Lente. Als opstandeling tegen de Assad-dictatuur. Maar de aanslag werd gepleegd door islamitische extremisten. Jihadisten verboden vrouwen op de radio. Ze verboden muziek. Verboden reclame voor democratie. Alles haram, verboden volgens de Sharia. Uit protest liet Fares geluiden horen van vogels, kippen en geiten, klokslagen, voetbalfans, explosies.
In een filmpje toont Fares demonstrerende holbewoners die worden afgeslacht door andere holbewoners die beschikken over wapens en bommen. Vanaf een rots worden hun verrichtingen belangstellend gevolgd door westerse en Arabische toeristen.
Bijna alle activisten van het eerste uur zijn gedood of gevlucht. Radio Fresh kreeg Amerikaanse steun, maar die was stopgezet. Onze ‘non-letale’ hulp had beter aan zijn radiostation besteed kunnen worden. Maar het had geen verschil gemaakt voor de uitkomst in Syrië.
De opstand tegen Assad begon in Deraa ten zuiden van Damascus, met graffiti van schoolkinderen. Giechelend spoten jongetjes op een muur de woorden: ‘Nu komt jouw beurt, Doctor Assad.’
Dat soort leuzen hadden ze gezien van andere opstanden: in Tunesië, Egypte, Libië. Ze werden opgepakt en gemarteld. Toen de opstand in Syrië uitbarstte werden ze vrijgelaten. De overlevenden van de groep zijn nu vluchtelingen. De rest is geschiedenis: een half miljoen doden, 11 miljoen vluchtelingen en ontheemden op een bevolking van 22 miljoen volgens de VN. En er is doodgaan en doodgaan. Duizenden zijn doodgemarteld in de gevangenissen van de muchabarat, de geheime diensten die 60 tot 70 duizend werknemers hebben, met nog eens 300 duizend deeltijders in de jaren ’90. Voor gedwongen verdwijningen staat de teller boven de 80 duizend. Veruit het grootste deel komt op conto van het Assad regime.
