Een kwart eeuw lang regeerde Jozef Stalin over Sovjet-Rusland. Tachtig jaar geleden bereikte zijn terreur in eigen land een climax met de massale arrestaties en showprocessen van 1937-1938. Miljoenen gezinnen zijn in die tijd verscheurd geraakt. Decennia lang zwegen ze. Het stalinisme wordt nu wel degelijk herdacht. Maar het wordt niet ‘verwerkt’, zoals bijvoorbeeld in het naoorlogse Duitsland. Zou het anders kunnen in een land, waar daders én slachtoffers nog steeds naast elkaar leven? Historicus Gijs Kessler bepleit het recht van de nazaten om te zwijgen.

debat stalin
Illustratie Nanette Hoogslag

door Gijs Kessler

(Read English translation here)

Dit jaar is het honderd jaar geleden dat de Russische revolutie plaatsvond. Een officiële herdenking bleef echter uit in Rusland. Het jubileum plaatste Poetin namelijk voor een dilemma. De erfenis van die revolutie, het Sovjetsysteem, zien hij en zijn electoraat als iets hoofdzakelijk positiefs. Maar het laatste dat hij wil, is de bevolking het idee geven dat revoluties iets nastrevenswaardigs zijn. Dat zou een potentiële bedreiging voor zijn eigen machtspositie kunnen zijn. En daarom koos hij ervoor te zwijgen.

Deelnemen aan dit debat?

Bijdragen die goed geschreven zijn en het debat inhoudelijk verder brengen, zullen wij graag publiceren. De redactie houdt zich het recht voor artikelen te weigeren dan wel te redigeren of in te korten.
Dit veld is verplicht.

Het e-mailadres lijkt niet correct.

Invalid Input

Invalid Input