Robbert van Lanschot was in de jaren ’80 als diplomaat gestationeerd op de Nederlandse ambassade in Moskou, het bestuurlijke hart van de Sovjet-Unie, waar Russisch de dominante taal was. Daarom heet hij een eenzijdige blik op Oekraïne, vindt Arnaud Insinger.
door Arnaud Insinger
Van Lanschot schrijft destijds geen noemenswaardige belangstelling voor de onafhankelijkheidsbeweging Roech (de Oekraïense Volkspartij ‘Beweging’) gehad te hebben. Hij zag kennelijk niet de essentie of het belang van die beweging als bedreiging voor het centralistische Moskou en plaatste zich daarmee buiten de spectaculaire politieke ontwikkelingen rond het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991. Het siert hem daar nu voor uit te komen, maar met zijn kritiek op het Associatieverdrag met Oekraïne waarover Nederland een referendum gehouden heeft, laat hij zich meeslepen door zijn gebrek aan kennis.
In zijn visie zouden er geen historische betrekkingen tussen Oekraïne en Europa zijn geweest. Zulke reacties kreeg hij kennelijk van de mensen die hij in Moskou en Oekraïne te spreken kreeg. Maar geschiedenis gaat verder terug dan een paar gesprekken. Hele hordes studenten, promovendi en enkele professoren uit Kiev hebben sinds de 17de eeuw de Leidse Universiteit bezocht om vooral medische kennis op te doen. En dat is vanzelfsprekend slechts het goed gedocumenteerde topje van een grotere ijsberg aan contacten en handelsbetrekkingen, en dat alleen al met de rechtsvoorgangers van ons tegenwoordige Nederland.
Het meest storende aan zijn betoog is dat het overduidelijk uitgaat van een visie dat iets dat niet veel voorstelt ook wel niet veel zal kunnen worden. Oekraïne beleeft turbulente tijden, waarin de waarde van op Europa gerichte veranderingen toeneemt en de ballast van het Sovjet-verleden in versneld tempo wordt afgeschud. Die ontwikkelingen als een beursgang met een onvolledig prospectus te blijven bezien is niet alleen kortzichtig maar vooral misleidend.
Arnaud Insinger is werkzaam in de ICT en heeft persoonlijke banden met Oekraïne